Central nuclear de Karachi

A central nuclear de Karachi en Paquistán é un importante proxecto enerxético de cooperación entre China e Paquistán, e tamén é o primeiro proxecto no exterior que emprega a tecnoloxía de enerxía nuclear de terceira xeración desenvolvida de xeito independente de China, "Hualong One". A planta está situada ao longo da costa do mar árabe preto de Karachi, Paquistán, e é un dos logros históricos do corredor económico de China-Paquistán e da Iniciativa de Belt and Road.

A central nuclear de Karachi inclúe dúas unidades, K-2 e K-3, cada unha cunha capacidade instalada de 1,1 millóns de quilowatts, empregando a tecnoloxía "Hualong One", coñecida pola súa alta seguridade e rendemento económico. A tecnoloxía ten un deseño de 177 núcleos e múltiples sistemas de seguridade pasiva, capaces de soportar situacións extremas como terremotos, inundacións e colisións de avións, gañándoa a reputación como "tarxeta de visita nacional" no campo de enerxía nuclear.

A construción da central nuclear de Karachi tivo un profundo impacto na estrutura enerxética e no desenvolvemento económico de Paquistán. Durante o proceso de construción, os construtores chineses superaron múltiples retos, como altas temperaturas e a pandemia, demostrando unha forza técnica excepcional e espírito de cooperación. O funcionamento exitoso da central nuclear de Karachi non só aliviou a escaseza de enerxía de Paquistán, senón que tamén estableceu un modelo para a cooperación profunda entre China e Paquistán no sector enerxético, reforzando aínda máis a amizade entre os dous países.

En conclusión, a central nuclear de Karachi non só é un fito na cooperación China-Paquistán, senón tamén un símbolo significativo da tecnoloxía de enerxía nuclear de China que chega ao mundo. Contribúe a sabedoría e as solucións de China á transformación de enerxía global e á loita contra o cambio climático.